Om de bewegingen van de afzonderlijke platen te kunnen bepalen en te berekenen, proberen geologen al geruime tijd de verschillende uitkomsten te combineren.
Door steenmonsters van de zeebodem te nemen, kwam men na intensief onderzoek van de sedimentlagen op verschillende afstanden van de middenoceanische rug tot de conclusie, dat de oudste sedimenten het verst van de rug verwijderd waren. Nadat men de plaatsen van dezelfde ouderdom had gemarkeerd, kon men door veelvoudige berekeningen reconstrueren, hoe de platenbewegingen van de laatste 200 miljoen jaar eruit gezien zouden kunnen hebben; volgens deze berekeningen zijn de continenten geleidelijk naar het noorden gedreven, en hebben het opengaan van de Atlantische Oceaan bewerkstelligd.
Toen 200 miljoen jaar geleden Pangea zich opdeelde in Gondwanaland en Laurazië, ontstonden de Midatlantische Oceaan, de Golf van Mexico en de Cariben. Door het uit elkaar gaan van Zuid-Amerika en Afrika ongeveer 150 miljoen jaar geleden opende zich de Zuid-Atlantische Oceaan. Bij het uit elkaar drijven verplaatsten de continenten zich in noordelijke richting tot hun huidige posities.
Tegelijk werd ook opgemerkt, dat niet alle platen even snel bewegen.
Platen, die snel bewegen, zijn bijvoorbeeld de Pacifische plaat en de Indisch-Australische plaat. Hier bevinden zich grote subductiegebieden.
Men vermoedt, dat het proces van de naar beneden duikende plaat een snellere platenbeweging bewerkstelligt dan bij de langzamere, met continenten beladen platen. Dergelijke theorieën kunnen voorlopig echter zeker nog niet bewezen worden