Gallimimus

De Gallimimus (een ornithomimo- oftewel vogel-imiterende hagedis) was de grootste van de theropoden (vleeseters). Dit was een groep hagedisbekken-sauriërs (orde Saurischia), die ongeveer 75 miljoen jaren geleden in het late Krijt leefden.

Deze tweevoeter had bij een totale lengte van 6 meter een gewicht van 225 kilo.

Aan zijn lange achterpoten had bij sterk verlengde voeten, die zeer geschikt waren om hard mee te rennen.

Een lange, stijve staart hield het lichaam tijdens het rennen in evenwicht.

De voorste ledematen hadden elk drie vingers. Daarmee kon hij takken e.d. naar de bek brengen, maar ook de kleine dieren, die eveneens op zijn menukaart stonden, grijpen en vasthouden.

De Gallimimus had een soortgelijke tandeloze snavel als de huidige papegaaien. Hij kon alleen dat eten, wat hij in een keer kon doorslikken. Het leefgebied van de Gallimimus waren de rivieroevers in het binnenland, de regen- en droogteperioden elkaar afwisselden. Hier hielden zich ook de eendensnavel-dinosauriërs (hadrosauriërs) en de gepantserde dinosauriërs (ankylosauriërs) op.

Een van zijn grootste vijanden was de snelle Deinonychus, die met zijn sterke sikkelklauw joeg. Als hij deze tegenkwam, kon hij zijn heil alleen nog in de vlucht zoeken.

In de Gobiwoestijn vond men drie bijna complete skeletten van de Gallimimus. Daar ontdekte men in 1965 ook een deel van een andere vogelachtige dinosauriër, die Gallimimus in grootte veruit overtrof. Alleen een armbeen had, gerekend tot de vingerspitsen, al een lengte van 2,5 meter.

Een enkel vingerkootje was 25 cm lang, en droeg waarschijnlijk een enorme klauw. Er zijn echter voorlopig nog te weinig skeletdelen beschikbaar, om zeker te zijn, dat het ook werkelijk om een vogelachtige sauriër gaat.

Het dier heeft de naam “Deinocheirus” (verschrikkelijke hand) gekregen, en wordt voorlopig in een eigen familie geplaatst.

Fossiele vondsten van de Gallimimus werden gedaan in Mongolië, Afrika en Noord-Amerka.