Het ontstaan van het zonnestelsel

Hoe zijn onze zon en onze planeten ontstaan?

Deze vraag houdt grote natuurkundigen en filosofen al meerdere eeuwen bezig.

Al in de 18e eeuw vermoedde Immanuel Kant, dat ons zonnestelsel uit een roterende stof- en gaswolk ontstaan was.

In de loop der jaren werden met talrijke telescopen steeds weer gas- en stofwolken in het universum ontdekt, hetgeen bewijst, dat de ruimte ook buiten ons zonnestelsel niet leeg is.

Volgens de tegenwoordige denkbeelden is het waarschijnlijk als volgt gegaan:
Ongeveer 5 miljard jaar geleden zweefden geweldige gaswolken en stofdelen door het heelal. Deze vormden de solaire oernevel.

Door gravitatie (zwaartekracht) trok de nevel zich steeds meer samen en werd een kleine dichte wolk. Steeds snellere bewegingen lieten geleidelijk een platte schijf van gas en stof ontstaan. Steeds meer materie stroomde naar het centrum van deze schijf. Temperatuur en dichtheid namen steeds verder toe, en er ontstond een gloeiend heet object, de proto-zon.

Verdichting en temperatuur namen gedurig toe – men schat tot 1.000.000 graden Celsius. Er ontstonden gaandeweg kernfusies, evenals bij een waterstofbom: door hoge temperatuur en druk botsten waterstofkernen op elkaar en vormden heliumkernen. De op deze wijze vrijkomende energie ervaren wij als zonlicht.

Door condensatie wordt meer materie aangetrokken. Rondom de proto-zon ontstonden proto-planeten.

Deze groeiden steeds verder, en hun aantrekkingskracht werd sterker. Daardoor trokken ze nog meer delen uit de nevelgebieden in hun omgeving aan. Terwijl de zonnenevel kromp, zogen de proto-planeten steeds meer materie daaruit op.
Het zonnestelsel was op dat moment nog niet als zodanig herkenbaar.
De grootste proto-planeten werden steeds groter. Het aantal kleinere nam langzaam af, zodat slechts weinige kleine lichamen overbleven, die rondom de zon verdeeld waren.