Zwarte gaten

Het bestaan van zwarte gaten wordt tegenwoordig niet meer bestreden. Met optische hulpmiddelen zijn ze natuurlijk niet te zien, maar hun invloeden zijn wel degelijk waarneembaar.

Ze zijn het gevolg van de explosie van een supernova. Daarvoor is het echter nodig, dat het overblijfsel van de ster nog meer dan driemaal de zonnemassa bezit. Tengevolge van de gravitatiekracht verdicht deze rest zich tot een zwart gat. De gravitatie is tenslotte zo overheersend, dat zelfs het licht er niet meer aan kan ontsnappen.

Als een ster in de buurt van het zwaartekrachtveld komt, wordt hij aangetrokken. De overgaande deeltjes en gassen vormen rond het zwarte gat een zogenaamde accretieschijf. Deze roteert met hoge snelheid. De draaibeweging veroorzaakt hitte, waardoor energie vrij komt. De grens van het zwarte gat wordt gebeurtenishorizon genoemd. Als materie dit punt overschrijdt, verdwijnt ze voorgoed. De aantrekkingskracht stijgt, naarmate de massa groter wordt, dus naarmate het gravitatiemonster meer verslindt. Het is onmogelijk de materiedichtheid natuurwetenschappelijk exact vast te stellen. In principe is ze, evenals de druk en de temperatuur, oneindig hoog.