De zwarte sidderrog is een kraakbeenvis die je aantreft in de Middellandse Zee en in grote delen van de Atlantische Oceaan. Daar leeft hij op de zeebodem en hij wordt bijna twee meter lang.

De sidderrog heeft maar een kleine bek en kleine tandjes. Desondanks is het een succesvol roofdier. Zijn wapen zijn de elektrische schokken die hij kan afgeven. Hij kan schokken van wel 220 volt afgeven. Deze kunnen een prooivis verlammen of zelfs doden.

De elektrische spanning wordt geproduceerd door elektrische organen die zijn ontstaan uit spiercellen. Om de prooi een elektrische schok te kunnen geven vangt hij deze eerst met zijn borstvinnen.

De jongen van een sidderrog worden levend en volledig ontwikkeld geboren. Ze zijn dan ongeveer 25 cm lang.

De aarde.com De aarde.com - Informatie over onze aarde en meer!

De reuzenmanta is met zijn lengte van meer dan vijf meter de grootste roggensoort. Zijn vleugelvinnen hebben een spanwijdte van bijna zeven meter. Hij behoort tot de kraakbeenvissen.

Hij komt voor in grote delen van de Atlantische Oceaan. Je treft ze op volle zee aan maar ook in de kustwateren.

De reuzenmanta heeft een brede, sterk afgeplatte kop met grote, spitse borstvinnen. Deze lopen van de kop tot het einde van de romp en geven de manta de typische vierkante vorm. De staart is dun en lijkt op een zweep. Wanneer de manta over de bodem van de zee zwemt beweegt hij hierbij zijn vinnen op en neer. Het lijkt alsof de rog vliegt.

Aan de onderkant van zijn lichaam bevinden zich de kieuwen en de mondspleet. De spuitgaten bevinden zich aan de bovenzijde. Hierdoor kan de manta ook ademen wanneer hij plat op de bodem van de zee ligt.

Zijn voedsel bestaat uit plankton. Hij filtert het plankton uit het water dat hij via zijn kieuwspleten opneemt. Verder eet hij kreeften en vissen. Daarbij kan hij gebruik maken van twee uitsteeksels aan de zijkant van zijn bek. Deze kunnen worden gebruikt als scheppen.

In tegenstelling tot andere roggensoorten brengt de reuzenmanta volledig ontwikkelde, levende jongen ter wereld.

De aarde.com De aarde.com - Informatie over onze aarde en meer!

De kleine gevlekte hondshaai, een kraakbeenvis, is een haai die in ondiep water leeft. Hij komt voor in een groot gebied en leeft in de Atlantische kustwateren van Noorwegen tot Noord-Afrika en in de Middellandse Zee.

Hij bereikt een lengte van 60 tot 100 cm en heeft een smal, lichtbruin lichaam met donkerbruine vlekken. Zijn buik is veel lichter, soms bijna wit.

De hondshaai leeft op een diepte van 100 meter, soms treft men hem echter ook op wel in dieper water aan. Daar jaagt hij op kreeften, weekdieren, maar ook op vissen en wormen.

In onze breedten legt het vrouwtje tussen november en juli haar eitjes in ondiep water. Ze verstopt ze goed tussen het zeewier. Elk ei heeft aan de buitenkant een langwerpig-hoekig kapsel waaraan bevestigingsdraden zitten.

Tot de ontwikkeling is voltooid blijven de eitjes 6-11 maanden op de plaats liggen waar ze ook zijn gelegd. Dan komen de jongen uit. Ze zijn dan al 10 cm lang. Ze zijn pas geslachtsrijp als ze een lengte van 50 cm hebben bereikt.

De aarde.com De aarde.com - Informatie over onze aarde en meer!

De witte haai, ook mensenhaai genoemd, leeft in de gematigde zones van de Stille Oceaan, de Atlantische Oceaan en de Indische Oceaan.

Ondanks zijn naam “witte haai” is hij lichtgrijs tot lichtbruin van kleur, alleen zijn buik is wit.

Het soms wel 6 meter lange dier voedt zich met vissen, dolfijnen en zeehonden. Soms eet hij zelfs andere haaien. Hij eet eveneens dode dieren en visafval.

De witte haai, met zijn lange spitse bek en zijn enorme zaagachtige, driehoekige tanden, is een agressief dat erom bekend staat dat hij ook mensen eet. Dit is inderdaad wel voorgekomen als een haai zich vanuit volle zee naar de kustwateren had begeven.

Mensenhaaien brengen maximaal negen jongen ter wereld.

De aarde.com De aarde.com - Informatie over onze aarde en meer!

De walvishaai behoort tot de familie van de haaien. Deze familie bestaat uit slechts één geslacht. De walvishaai is de grootste vis. Hij bereikt een gemiddelde lengte van 15 meter, sommige worden zelfs 18 meter lang.

Men vindt de walvishaai in tropische zeeën. Hij is de hele dag op zoek naar voedsel. Hij voedt zich met plankton en hij neemt telkens een grote hoeveelheid water in zijn grote bek. De kleine tandjes in de bek zeven de micro-organismen uit het water. Het water wordt door de grote kieuwspleten en een kieuwzeef gefilterd en het plankton blijft achter.

Over het aantal jongen en de voortplantingsgewoonten in het algemeen is tot nu toe zeer weinig bekend.

De aarde.com De aarde.com - Informatie over onze aarde en meer!

De blauwe haai die tot de kraakbeenvissen wordt gerekend leeft in tropische en subtropische zeeën. Men treft hem zowel in de Atlantische Oceaan aan als in de Stille en de Indische Oceaan. Kleinere exemplaren ziet men af en toe zelfs in de Noord- en de Oostzee. In de wintermaanden verblijven blauwe haaien regelmatig in warmere wateren.

De blauwe haai heeft een slank lichaam met een lengte van drie tot vier meter en hij heeft een zeer spitse snuit. Aan de bovenkant is hij grijs tot donkergrijs van kleur, aan de zijkanten is hij iets lichter. Aan de onderkant is hij sneeuwwit.

Overdag verblijft de blauwe haai op een diepte van ongeveer 100 meter, ‘s nachts komt hij aan de oppervlakte en trekt daar baantjes. Dan ziet men de punten van de rug- en staartvin uit het water steken. Het is niet onweerlegbaar bewezen, dat deze haai ooit mensen heeft aangevallen.

Het voedsel van een blauwe haai bestaat uit inktvissen, vissen en zeevogels. Deze altijd hongerige haai zwemt hij ook graag schepen achterna om het keukenafval op te eten.

Vrouwtjes van de blauwe haai brengen wel 50 tot 60 goed ontwikkelde jongen ter wereld. Deze moeten nog lang begeleid en verzorgd worden.

De aarde.com De aarde.com - Informatie over onze aarde en meer!

De orde der roggen behoort tot de kraakbeenvissen en wordt verdeeld in 8 families met meer dan 300 soorten. De meeste soorten leven in tropische en gematigde zeeën. Ze vertoeven meestal in de buurt van de zeebodem.

Behalve de zaagvissen hebben alle roggen, net zoals schollen een afgeplat, breed lichaam. Hun kraakbeenskelet, hun dwarse bek en de kieuwspleten aan de onderkant van hun lichaam vormen een aanwijzing van het feit dat roggen nauw verwant zijn aan haaien.

Ze hebben sterk vergrote borstvinnen, zeer kleine rugvinnen en een relatief kleine staart. Als ze zich in het water voortbewegen slaan sommige roggen de borstvinnen op en neer. Het is alsof ze vliegen.

Het voedsel van roggen bestaat overwegend uit kreeften en weekdieren.

Tot de bekendste roggensoorten behoren de stekelroggen, die bedekt zijn met stekels, en de reuzenmanta, ook wel duivelsrog genoemd. De sidderrog is een bijzonder interessante soort. Deze rog verdooft zijn prooi, die bijvoorbeeld kan bestaan uit een school kleine vissen, met behulp van elektrische schokken.

De aarde.com De aarde.com - Informatie over onze aarde en meer!

Tot de orde van de haaien behoren zeven families met in totaal meer dan 200 soorten. Ze leven bijna allemaal in zee er zijn slechts enkele soorten leven die in zoet water water leven.

Hun skelet bestaat niet uit been maar uit kraakbeen (kraakbeenvissen). De huid van de haai voelt ruw aan omdat hij met kleine huidtandjes is bedekt.

Verder ontbreken bij de haai de kieuwdeksels en de kieuwholten die je wel aantreft bij beenvissen. In plaats daarvan heeft de haai, aan weerszijden van de kop, vijf afzonderlijke, van buiten goed zichtbare kieuwspleten. Ze zijn aan de wanden bedekt met kieuwblaadjes.

Het bovenste deel van de kop van de haai is aan de voorzijde sterk verlengd. De bek is voorzien van maximaal vijf rijen scherpe, spitse tanden. Deze worden voortdurend vervangen doordat ze van achteren naar voren opschuiven. Het voedsel van haaien bestaat uit vissen, inktvissen, kreeften en weekdieren. Enkele soorten zijn ook voor de mens gevaarlijk.

Tot de bekendste haaien behoren de blauwe haai, de hondshaai de tijgerhaai (5m). De witte haai (5-8m) en de hamerhaai (4-5m) zijn wezenlijk gevaarlijker.

Tot de grootste haaien behoren de reuzenhaai (10 m) en de walvishaai (tot 18 m).

De aarde.com De aarde.com - Informatie over onze aarde en meer!

Kraakbeenvissen zijn gewervelde dieren die in het water leven. Hun naam danken ze aan het feit dat hun skelet uit een geleiachtige, elastische kraakbeenmassa bestaat. Het kraakbeen bevat stukjes kalk die volgens een bepaald patroon zijn gerangschikt. Het wordt bedekt door een dunne laag been.

Kraakbeenvissen hebben nog enkele bijzondere kenmerken: hun lichamen zijn of naakt of met minieme schubben bedekt. Deze worden, net als de tanden, het hele leven lang door nieuwe vervangen.

De vinnen van de kraakbeenvissen worden ondersteund door kraakbeenstralen. De buikvinnen zijn bij de mannetjes veranderd in paringsorganen.

Achter de kop bevinden zich vijf tot zeven paren kieuwspleten. Hierdoor komt het water in de kieuwzakjes. Soms zijn deze kieuwzakjes met elkaar verbonden en komen ze aan de buitenzijde uit in één enkele spleet.

Het gespierde buishart en de spiraalvormige darmplooi die het spijsverteringsvermogen vergroot vormen een aanwijzing van het feit dat deze vissen al erg lang bestaan.

Men onderscheidt tegenwoordig ongeveer 600 soorten kraakbeenvissen. Deze worden onderverdeeld in twee onderklassen (de plaatkieuwigen en de chimeren). Tot de ene klasse behoren de haaien en de roggen, tot de andere klasse de draakvissen of zeekatten.

Kraakbeenvissen bestaan al meer dan 400 miljoen jaar. Het uiterlijk van de haaien is gedurende deze periode bijna niet veranderd. De roggen, die pas 200 miljoen later ontstonden, hebben zich met hun afgeplatte vorm aan een leven op de bodem van de zee aangepast.

De aarde.com De aarde.com - Informatie over onze aarde en meer!

De allereerste röntgenopname werd aan het eind van 1895 gemaakt. Het was een opname van de handbeenderen van Bertha Röntgen, de vrouw van de beroemde Duitse fysicus.

Naast het onmiddellijk onderkende nut van de uitvinding bemerkte men ook zeer onaangename bijwerkingen. Bij langdurige belasting leidden de röntgenstralen tot verbrandingen. In de eerste tijd van de fotografie had men voor het maken van goede opnames nog een belichtingstijd van een uur of langer nodig. Fluorescerende foliën verkortten de tot dan toe benodigde belichtingstijd enorm.

Röntgenstralen zelf zijn voor het menselijk oog niet waarneembaar. Om ze zichtbaar te maken gebruikt men speciale röntgenfilms. In de geneeskunde bijvoorbeeld komen de stralen met verschillende intensiteit op het filmmateriaal terecht. Terwijl de stralen nauwelijks door de botten dringen, passeren ze het omringende weefsel vrijwel ongehinderd.

De plaatsen op de film, die achter het doorgelichte weefsel liggen, worden sterk belicht, en zien er op de foto donker uit. Het beenderskelet is op de foto heel licht, en duidelijk herkenbaar.

Om bloedbanen, weefsel of organen even duidelijk zichtbaar te maken, gebruikt men een contrastmiddel, dat net als de botten geen of nauwelijks röntgenstralen doorlaat.

Om lichaamsvreemde voorwerpen beter te kunnen vaststellen, maakt men gebruik van stereoröntgenopnames. Daarbij blijven de patiënt en het filmmateriaal in dezelfde positie. Tussen de twee opnames wordt de röntgenbuis dan een oogafstand (afstand tussen beide pupillen) verschoven.

De twee zo ontstane opnames bekijkt men met een stereokijker, en krijgt op die manier als het ware een ruimtelijk beeld.

Nog preciezere resultaten krijgt men met de techniek van de computertomografie of röntgentomografie.

De aarde.com De aarde.com - Informatie over onze aarde en meer!